’t Hasselterbroek is een natuurgebied in beheer van natuurvereniging Limburgs Landschap vzw in het noorden van de provincie Belgisch Limburg. Onze doelsoort: grauwe klauwier.
We konden onze wagen parkeren op een ruime parking aan het Woutershof in Kinrooi (Grootbroekstraat). We kozen voor de blauwe wandelroute (5 km) die volgens de kaart op het infobord mooi dwars door het natuurgebied liep.
Kriebels
De lange zandweg langs de sloot leek op het eerste zicht niet te stoppen. Toch konden we onderweg genieten van een aantal leuke soorten. Zo zagen we een – bescheiden – beverdam die bewees dat deze soort hier ook zijn bouwwerkzaamheden mag ontplooien. Langs de lootkant krioelde het van weidebeekjuffers. Telkens weer ben ik gecharmeerd door deze sierlijke juffersoort. Hier lijken ze hun plekje wel gevonden te hebben.
Terwijl aan de overkant van de beek steriele maïsvelden ons nog even lieten herinneren dat we in een van de meest door landbouw gedomineerde landdelen rondliepen, kwamen we aan de andere kant van de weg een paar mooie weilandjes tegen. Open plekjes tussen de broekbossen met verspreide meidoornstruiken en braamkoepels. De ideale plek voor onze doelsoort. Maar voorlopig liet hij zich nog niet zien. Als troost begon de zoveelste geelgors aan zijn 5de symphonie. Die zitten hier nog in mooie aantallen.
Zeldzaam
Nadat we onze blauwe route langs de A-beek vervolgden en ondertussen ook konden genieten van boompiepers in zangvlucht en het aantal weidebeekjuffers in de driedubbele cijfers moest staan, zagen we onze eerste grauwe klauwier. Jawel, in een maïsveld. Een vlaamse gaai – of moet je dat vlaams weglaten? – werd verjaagd door een andere vogel. Dat moet een dappere soort zijn. Zou het onze klauwier zijn? Jawel, even laten een prachtige roodbruine flits die een haagkant indook. Om zich dan niet meer te laten zien. Hier was het opnieuw een geelgors die troost bracht. Deze keer niet enkel met een symphonie. Maar ook door mooi te wezen op een afgeknakte dode spar. Extra bonus was een zingende zomertortel, die we even later ook konden bekijken in de top van een al even dode spar. Hiervoor blijf je tegenwoordig graag even staan om dat wat beter te bekijken. Zeldzame verschijning.
Jager
We begonnen aan het laatste deel van onze route. Voorlopig zonder een goede waarnemingen van onze grauwe klauwier. Een gezinnetje wulp maakte alvast veel goed. Op een – ja, daar is het weer – maïsveld liep vader, moeder en hun twee borelingen voedsel te zoeken. De laatste tekenen van de rijkdom aan weidevogels die hier ooit rondvloog. Jammer maar helaas, zo goed als verleden tijd. Misschien dat het ooit nog – al is het maar in een afgezwakte versie – terug komt.
Met aan een zijde een dicht bos en aan de andere kant – duidelijk door de natuurvereniging beheerde – mooie hooilanden met hagen en bosjes, steeg onze alertheid weer naar een aanvaardbaar niveau. Gelukkig, want langs deze laatste weg, terug richting parkeerplaats, zat hij plots wel heel mooi te wezen. De zorro van vogelland, de grauwe klauwier, in zijn volle glorie. Zittend op een dode tak aan een constructie van de jagers. Daar hoort deze kleine rover dan ook helemaal thuis. Een paar tellen later ontdekten we – vermoedelijk – zijn vrouwtje die met haar typische jachtvlucht een paar insecten uit de lucht plukte. Wat een zalige verschijning.
Nu de druk van de ketel was liep alles op rolletjes. Want iets verder zagen we nog twee mannetjes. Eentje op een hoge kale tak en de andere in de top van een struik. Netjes, zoals het hoort, bij grauwe klauwieren.
Je moet ze uitdraaien tot je een breed gezichtsveld krijgt zonder dat je zwarte vlekken of vegen ziet aan de rand van je beeld (vignetting). Hoe ver dat is, is voor iedereen anders.
